Vaak ben ik ontroerd door kleine dingen zoals de kat die bij me komt zitten, of mooie woorden van vrienden. Ontroering is goed, ontroering is fijn. Gewoon je tranen even de vrije loop laten omdat je iets zo mooi vindt om te zien, of zo fijn vindt om te horen. Afgelopen dagen ben ik vaak ontroerd geweest. Ik ben gaan lezen in het boek 'Grenzeloos' van Kim Moelands. Kim heeft Cystic Fybrosis, ofwel taaislijmziekte. Haar eerste boek 'Ademloos' bracht mij al tranen en heeft mij doen stoppen met roken. Maar tijdens het lezen van haar tweede boek heb ik het geloof ik niet één bladzijde drooggehouden. Wat kan zij goed omschrijven wat er allemaal komt kijken bij zo'n ziekte. Prachtig boek en zeker een aanrader voor iedereen die van lezen houdt!
Ontroerd.. Ontroerd raak ik ook door de film 'Hachi'. Deze film gaat over een man en zijn hond. Parker en Hachi zijn al snel onafscheidelijk. De loyaliteit van Hachi, prachtig verfilmd en zorgde bij mij ook weer voor een paar tranen tijdens het kijken ernaar.
Maar het meest ontroerd ben ik als mijn mannetje van 11 jaar 's avonds bij het naar bed gaan zegt dat ie van me houdt. Dan ben ik intens gelukkig. Mijn grootste en fijnste geluksmoment is op zulke momenten. Dan maakt mijn hart een sprongetje en springen de tranen in m'n ogen. Zò fijn zijn die momenten.
Ontroering, het maakt een mens blij en dankbaar.
Just Me
zaterdag 21 april 2012
dinsdag 17 april 2012
Opluchting
Opluchting..iedereen kent dat gevoel wel. Dat je een zucht van verlichting slaakt. Als je goed nieuws krijgt is dat altijd fijn om te horen natuurlijk. Maar opluchting naar aanleiding van iets is super! Mijn opluchting van de dag is dat ik aangenomen ben bij het bedrijf waar ik wil werken. Na bijna 5 maanden thuiszitten kan ik eindelijk weer aan de slag! Ik kan niet wachten! Wat was ik zenuwachtig tijdens mijn gesprekken, maar morgen heb ik dan eindelijk het afrondende gesprek. Ook dat zal achteraf weer een opluchting zijn. Dat het contract getekend zal worden, alles duidelijk zal worden en weer meer financiële zekerheid. Altijd fijn, zeker in deze tijd!
Opluchting..een fijn gevoel. Maar soms komt er nieuws en dan weet je niet of je opgelucht moet zijn of niet. Dan krijg je een heel raar gevoel in je buik en je weet niet wat je ermee aan moet. Herkenbaar? Vast wel voor velen van jullie. Voor mij is het op dit moment heel herkenbaar. Aan de ene kant die blijheid van een baan, aan de andere kant de onzekerheid over iets anders. Ik heb nieuws gekregen waarbij ik opgelucht zou kunnen zijn, maar het is zo'n vreemd iets dat ik niet weet of opluchting wel goed is. Een beetje een wazig verhaal. In een notendop uitgelegd komt het neer op het volgende. Bij mijn moeder waren kwaadaardige uitzaaiingen ontdekt, maar de tumor was niet te zien. Ze is door de mri-scan geweest, geen tumor gevonden. Weer later is er een PET-scan gemaakt en daarop is niks meer te zien. Zelfs die uitzaaiingen niet. Dus je zou kunnen spreken van een hele grote opluchting maar zo voelt het op het moment nog niet.
Dus zo zie je maar, opluchting...voor mij heeft dit woord op dit moment een dubbele betekenis.
Just Me
Opluchting..een fijn gevoel. Maar soms komt er nieuws en dan weet je niet of je opgelucht moet zijn of niet. Dan krijg je een heel raar gevoel in je buik en je weet niet wat je ermee aan moet. Herkenbaar? Vast wel voor velen van jullie. Voor mij is het op dit moment heel herkenbaar. Aan de ene kant die blijheid van een baan, aan de andere kant de onzekerheid over iets anders. Ik heb nieuws gekregen waarbij ik opgelucht zou kunnen zijn, maar het is zo'n vreemd iets dat ik niet weet of opluchting wel goed is. Een beetje een wazig verhaal. In een notendop uitgelegd komt het neer op het volgende. Bij mijn moeder waren kwaadaardige uitzaaiingen ontdekt, maar de tumor was niet te zien. Ze is door de mri-scan geweest, geen tumor gevonden. Weer later is er een PET-scan gemaakt en daarop is niks meer te zien. Zelfs die uitzaaiingen niet. Dus je zou kunnen spreken van een hele grote opluchting maar zo voelt het op het moment nog niet.
Dus zo zie je maar, opluchting...voor mij heeft dit woord op dit moment een dubbele betekenis.
Just Me
zondag 15 april 2012
Weer een nieuwe blog
Afgelopen donderdag heb ik meegedaan aan een prijsvraag. De zangeres Berget Lewis deelde 10x 2 kaarten uit en dan moest je vertellen wat het mooiste aan jezelf is. Helaas heb ik zelf niet gewonnen, maar Bas, een jongen die ik ken via Mariah Carey heeft ook meegedaan en hij heeft wel gewonnen. Ineens zag ik een berichtje op Facebook met de vraag van hem aan mij of ik vanavond wat te doen heb. Uhm..nee? Of ik meewilde naar Berget. Wat ontzettend lief van Bas!!! We kennen elkaar alleen nog maar via internet dus het is dubbel zo leuk dat we elkaar vanavond ook gaan ontmoeten! Zo zie je maar, soms komen de leuke dingen ineens op je pad zonder dat je daar erg in hebt!
Prijsvragen zijn altijd leuk om mee te doen. Ik heb niet heel vaak het geluk dat ik win, maar als ik win, dan win ik gelijk hele leuke dingen. Zo heb ik in 2004 een meet&greet met MC gewonnen, en afgelopen jaar een VIP-ticket voor een avond waarop Glennis Grace op kwam treden. Helemaal super natuurlijk! Zeker omdat ik Glennis altijd 'Mijn Nederlandse Mariah' noem. :-)
Berget heb ik sinds kort pas 'ontdekt'. Ik ben een tijd terug dankzij Annette naar het Tributeconcert van Whitney Houston geweest en daar trad naast Glennis ook Berget op. Wat een stem, ik was gelijk fan! Tijdje later zou Berget optreden in het Casino in Eindhoven en daar ben ik ook weer naartoe gegaan. Buiten dat het helemaal leuk is om optredens bij te wonen van goeie artiesten is het ook een leuke manier om nieuwe mensen te leren kennen. Heb via verschillende artiesten al een hoop leuke mensen leren kennen! Allemaal toppers!
Een paar Nederlandse artiesten waarvan ik graag een optreden zie zijn toch wel Glennis Grace, Berget Lewis, Anne Hoogendoorn en Elles Springs. En vanavond is dus de beurt aan Berget en ik heb er superveel zin in!! Berget, mocht je dit lezen, tot vanavond, ik heb er zin in!!!
Just Me
Prijsvragen zijn altijd leuk om mee te doen. Ik heb niet heel vaak het geluk dat ik win, maar als ik win, dan win ik gelijk hele leuke dingen. Zo heb ik in 2004 een meet&greet met MC gewonnen, en afgelopen jaar een VIP-ticket voor een avond waarop Glennis Grace op kwam treden. Helemaal super natuurlijk! Zeker omdat ik Glennis altijd 'Mijn Nederlandse Mariah' noem. :-)
Berget heb ik sinds kort pas 'ontdekt'. Ik ben een tijd terug dankzij Annette naar het Tributeconcert van Whitney Houston geweest en daar trad naast Glennis ook Berget op. Wat een stem, ik was gelijk fan! Tijdje later zou Berget optreden in het Casino in Eindhoven en daar ben ik ook weer naartoe gegaan. Buiten dat het helemaal leuk is om optredens bij te wonen van goeie artiesten is het ook een leuke manier om nieuwe mensen te leren kennen. Heb via verschillende artiesten al een hoop leuke mensen leren kennen! Allemaal toppers!
Een paar Nederlandse artiesten waarvan ik graag een optreden zie zijn toch wel Glennis Grace, Berget Lewis, Anne Hoogendoorn en Elles Springs. En vanavond is dus de beurt aan Berget en ik heb er superveel zin in!! Berget, mocht je dit lezen, tot vanavond, ik heb er zin in!!!
Just Me
donderdag 12 april 2012
BMX
Mijn sport.... tien jaar lang was fietscross mijn sport. Als meisje van een jaar of 8 kreeg ik de crossfiets van m'n broer. En omdat ik altijd al meeging als hij wedstrijden moest fietsen ben ik ook begonnen. Wat een tijd was dat. Mijn ouders reden overal heen voor ons. Het hele land hebben we gehad. Zelfs het buitenland. Echt goed ben ik nooit geweest, maar ik had er ontzettende lol in!
Ik ben na ongeveer 10 jaar gestopt omdat ik wilde stappen in de weekenden. En tja...de wedstrijden waren ook altijd op zondag. Dat ging niet samen en als je op een bepaalde leeftijd komt ga je kiezen wat belangrijker voor je is. Voor mij was dat uitgaan. Soms heb ik weleens spijt dat ik gestopt ben. Mijn broer fietst nog steeds dus ik krijg nog steeds genoeg mee van de BMX-verhalen. En dan verlang ik weleens terug naar de tijd dat ik iedere week 2x moest trainen en elk weekend bezig was met de sport. Van Groningen tot Limburg, overal zijn we geweest.
Nog steeds heb ik een crossfiets. Ik doe er eigenlijk niks mee, maar het is een fijn idee om er gewoon 1 te hebben staan. Sweet memories zal ik maar zeggen. ;-)
Ik heb mooie tijden meegemaakt. Zo zijn we toen ik in groep 8 zat naar Engeland geweest om daar het WK te mogen fietsen. Van de schooldirecteur mochten we zelfs een dag eerder zomervakantie gaan vieren omdat we op tijd op de boot moesten stappen. Dat is een belevenis als je een jaar of 10/11 bent!
Vaak ga ik niet meer kijken naar wedstrijden, en dat vind ik eigenlijk best zonde. Maar telkens komt er dan weer iets tussen waardoor het er weer niet van komt. Misschien gaat mijn neefje straks ook wel crossen en dan zal ik er zeker wat vaker bij zijn. Voor nu hou ik het bij de foto's en de mooie herinneringen. Terugdenken aan die tijd zorgt altijd voor een glimlach op mijn gezicht. Want de wedstrijden waren leuk, maar ook zeker de lol met m'n 'fietscrossvriendinnetjes' buiten de baan was super! Wat een lol hebben we gehad. En natuurlijk op een sport als fietscross waren er genoeg knappe jongens die we konden spotten. Wat ben ik vaak verliefd geweest in die tijd. En natuurlijk alleen op de beste fietscrossers die vooraan fietsten..haha! Hele dagboeken vol met verhalen over DE FIETSCROSS.
Sweet memories en ik vind het heerlijk om af en toe nog weg te dromen over die tijd. Fietscross zal altijd een belangrijke plek in mijn hart houden!
Just Me
Ik ben na ongeveer 10 jaar gestopt omdat ik wilde stappen in de weekenden. En tja...de wedstrijden waren ook altijd op zondag. Dat ging niet samen en als je op een bepaalde leeftijd komt ga je kiezen wat belangrijker voor je is. Voor mij was dat uitgaan. Soms heb ik weleens spijt dat ik gestopt ben. Mijn broer fietst nog steeds dus ik krijg nog steeds genoeg mee van de BMX-verhalen. En dan verlang ik weleens terug naar de tijd dat ik iedere week 2x moest trainen en elk weekend bezig was met de sport. Van Groningen tot Limburg, overal zijn we geweest.
Nog steeds heb ik een crossfiets. Ik doe er eigenlijk niks mee, maar het is een fijn idee om er gewoon 1 te hebben staan. Sweet memories zal ik maar zeggen. ;-)
Ik heb mooie tijden meegemaakt. Zo zijn we toen ik in groep 8 zat naar Engeland geweest om daar het WK te mogen fietsen. Van de schooldirecteur mochten we zelfs een dag eerder zomervakantie gaan vieren omdat we op tijd op de boot moesten stappen. Dat is een belevenis als je een jaar of 10/11 bent!
Vaak ga ik niet meer kijken naar wedstrijden, en dat vind ik eigenlijk best zonde. Maar telkens komt er dan weer iets tussen waardoor het er weer niet van komt. Misschien gaat mijn neefje straks ook wel crossen en dan zal ik er zeker wat vaker bij zijn. Voor nu hou ik het bij de foto's en de mooie herinneringen. Terugdenken aan die tijd zorgt altijd voor een glimlach op mijn gezicht. Want de wedstrijden waren leuk, maar ook zeker de lol met m'n 'fietscrossvriendinnetjes' buiten de baan was super! Wat een lol hebben we gehad. En natuurlijk op een sport als fietscross waren er genoeg knappe jongens die we konden spotten. Wat ben ik vaak verliefd geweest in die tijd. En natuurlijk alleen op de beste fietscrossers die vooraan fietsten..haha! Hele dagboeken vol met verhalen over DE FIETSCROSS.
Sweet memories en ik vind het heerlijk om af en toe nog weg te dromen over die tijd. Fietscross zal altijd een belangrijke plek in mijn hart houden!
Just Me
zondag 8 april 2012
Brief aan mijn idool
Hallo lief idool,
deze brief schrijf ik in het Nederlands, niet dat jij het dan snapt, maar je zult 'em toch nooit lezen, dus dat maakt niet uit. ;-)
Wat ik me soms afvraag is of jij beseft hoeveel je voor je fans betekent. Ik ben fan van je vanaf mijn 15e en ik ben nu 31 jaar. Dus het grootste deel van mijn leven zit jij daar al in. Je bent de rode draad die overal doorheen loopt. Het is begonnen in mijn pubertijd. Je hebt me daar doorheen gesleept met je muziek. In 1996 ben ik bij je allereerste concert in Nederland geweest. Ik ben nog nooit zo blij geweest dat ik je ging zien. Wat een belevenis. Eindelijk zou ik je gaan zien, eindelijk zou ik je live gaan zien optreden. En wat was je geweldig daar in het Ahoy in Rotterdam. Mijn droom kwam uit! Er volgden meer albums met nog meer geweldige muziek waarin ik me kon vinden en m'n ei in kwijt kon. Het nummer wat jij voor mij geschreven hebt, 'Can't take that away', natuurlijk niet echt voor mij geschreven, maar weet je Mariah, zo voelt het wel. Alsof jij wist hoe ik me voelde, en soms nog voel. Ik noem het dan ook altijd MIJN nummer. Bedankt hiervoor!
Ook ben ik een van de gelukkigen die je ooit heeft mogen ontmoeten. 8 Oktober 2004 was de dag. Mijn 2e droom die uitkwam! Via de Nederlandse radiozender Yorin FM kon je kaarten en een meet & greet winnen. Ik kwam in de uitzending en won! En wat was ik zenuwachtig die 8e oktober. Nooit meer zal ik die dag vergeten! Ik had een cadeautje gekocht, een bootje in een fles, de Bataviaboot..weet je dat misschien nog? Ook had ik een kaartje geschreven aan je. We mochten van het management niet met je praten en ook geen hand of zo geven. Maar dit was mijn kans, wat moest ik doen? Dus ik liep naar je toe, gaf je toch een hand en stamelde hoe geweldig ik de show vond en gaf je m'n kaart en het cadeautje. 'Thank you' zei je op jouw lieve manier van praten. Je bent geweldig voor de fans! Wat ben ik dankbaar voor die korte, maar fijne zin. 'Thank you' , ik hoor het je nog zeggen!
Later in 2009 ben ik naar Parijs gereisd omdat je daar een interview zou geven voor een tv-programma. Ik heb je gezien en wéér heb ik je een handje mogen geven. En weer was jij degene die me intens gelukkig maakte met dit korte lieve gebaar. Net nadat ik je de hand geschud had heb ik deze foto gemaakt, weet je dat nog? Ik ben er zo blij mee, je keek recht in m'n lens, wat was ik blij!!
.JPG)
Sommige mensen zullen denken dat ik overdrijf of te ver hierin ga. Maar mijn medelambs zullen dit begrijpen, ze zullen begrijpen hoe ik dit bedoel en voel. Mariah, jij betekent echt enorm veel voor me. Ik schrijf deze brief, terwijl het eigenlijk niet uit te drukken is in woorden wat jij voor me betekent. Bedankt alleen is niet genoeg. Je doet zelf zo ontzettend veel voor je fans en je bent altijd zo dankbaar! En wat word je onderschat en ondergewaardeerd in dit kleine Nederland. Zo jammer! Maar ik hoop dat je ondanks de negatieve media hier, toch blij bent met de trouwe lambs die jou altijd zullen blijven steunen en volgen. Mariah, je bent en blijft mijn 'hero 4 life' en ik hou van je! Ja, ik hou echt van je!
Just Me
deze brief schrijf ik in het Nederlands, niet dat jij het dan snapt, maar je zult 'em toch nooit lezen, dus dat maakt niet uit. ;-)
Wat ik me soms afvraag is of jij beseft hoeveel je voor je fans betekent. Ik ben fan van je vanaf mijn 15e en ik ben nu 31 jaar. Dus het grootste deel van mijn leven zit jij daar al in. Je bent de rode draad die overal doorheen loopt. Het is begonnen in mijn pubertijd. Je hebt me daar doorheen gesleept met je muziek. In 1996 ben ik bij je allereerste concert in Nederland geweest. Ik ben nog nooit zo blij geweest dat ik je ging zien. Wat een belevenis. Eindelijk zou ik je gaan zien, eindelijk zou ik je live gaan zien optreden. En wat was je geweldig daar in het Ahoy in Rotterdam. Mijn droom kwam uit! Er volgden meer albums met nog meer geweldige muziek waarin ik me kon vinden en m'n ei in kwijt kon. Het nummer wat jij voor mij geschreven hebt, 'Can't take that away', natuurlijk niet echt voor mij geschreven, maar weet je Mariah, zo voelt het wel. Alsof jij wist hoe ik me voelde, en soms nog voel. Ik noem het dan ook altijd MIJN nummer. Bedankt hiervoor!
Ook ben ik een van de gelukkigen die je ooit heeft mogen ontmoeten. 8 Oktober 2004 was de dag. Mijn 2e droom die uitkwam! Via de Nederlandse radiozender Yorin FM kon je kaarten en een meet & greet winnen. Ik kwam in de uitzending en won! En wat was ik zenuwachtig die 8e oktober. Nooit meer zal ik die dag vergeten! Ik had een cadeautje gekocht, een bootje in een fles, de Bataviaboot..weet je dat misschien nog? Ook had ik een kaartje geschreven aan je. We mochten van het management niet met je praten en ook geen hand of zo geven. Maar dit was mijn kans, wat moest ik doen? Dus ik liep naar je toe, gaf je toch een hand en stamelde hoe geweldig ik de show vond en gaf je m'n kaart en het cadeautje. 'Thank you' zei je op jouw lieve manier van praten. Je bent geweldig voor de fans! Wat ben ik dankbaar voor die korte, maar fijne zin. 'Thank you' , ik hoor het je nog zeggen!
Later in 2009 ben ik naar Parijs gereisd omdat je daar een interview zou geven voor een tv-programma. Ik heb je gezien en wéér heb ik je een handje mogen geven. En weer was jij degene die me intens gelukkig maakte met dit korte lieve gebaar. Net nadat ik je de hand geschud had heb ik deze foto gemaakt, weet je dat nog? Ik ben er zo blij mee, je keek recht in m'n lens, wat was ik blij!!
.JPG)
Sommige mensen zullen denken dat ik overdrijf of te ver hierin ga. Maar mijn medelambs zullen dit begrijpen, ze zullen begrijpen hoe ik dit bedoel en voel. Mariah, jij betekent echt enorm veel voor me. Ik schrijf deze brief, terwijl het eigenlijk niet uit te drukken is in woorden wat jij voor me betekent. Bedankt alleen is niet genoeg. Je doet zelf zo ontzettend veel voor je fans en je bent altijd zo dankbaar! En wat word je onderschat en ondergewaardeerd in dit kleine Nederland. Zo jammer! Maar ik hoop dat je ondanks de negatieve media hier, toch blij bent met de trouwe lambs die jou altijd zullen blijven steunen en volgen. Mariah, je bent en blijft mijn 'hero 4 life' en ik hou van je! Ja, ik hou echt van je!
Just Me
zaterdag 7 april 2012
Social Media
Hyves, Facebook, Twitter...tegenwoordig lijkt het alsof iedereen het heeft en niemand meer zonder kan. Alles wordt op internet gezet. Ikzelf maak me er ook schuldig aan. Ik heb Hyves, ik doe er niks mee, maar ik wil het ook niet weg doen. Bang om iets te missen? Verslaafd..?
Dan is daar nog Facebook. Dagelijks post ik er meerdere keren per dag iets op mijn prikbord zoals dat daar heet. Dan weer een foto, dan weer een mooie quote of gewoon een zinloze opmerking. Mensen vinden het leuk en dat zorgt ervoor dat je ermee doorgaat. Telkens weer. De meest rare foto's worden opgezocht, grappen worden verzonnen, allerlei dingen worden neergezet. Om maar zoveel mogelijk 'likes' te krijgen op een bericht, of reacties van je 'vriendjes'.
En dan is daar nog Twitter. Natuurlijk heb ik ook een Twitteraccount. Er was een tijd dat ik elke 10 minuten wel een tweet eruit gooide. Tegenwoordig is dat wat minder, maar toch merk ik dat ik elk uur wel check wat er nog gebeurd is. Bang om anders iets te missen.
Zou ik mezelf Social Mediaverslaafd kunnen noemen? Als ik mezelf recht in de ogen aan wil blijven kijken moet ik hier met een volmondig ja op antwoorden. Oke, Hyves zou ik nog weg kunnen doen, dat zou ik niet missen want daar doe ik niks mee. Maar Facebook en Twitter horen er gewoon bij, net zoals tv en radio. Is het een erge verslaving? Daar zullen de meningen over verdeeld zijn. Ikzelf vind het geen erge verslaving omdat er niemand last van heeft. Wil je het niet zien? Dan volg je me niet, of je voegt me niet toe op Facebook. Voor mezelf is het ook geen erge verslaving, omdat ik in m'n dagelijkse ritme nog steeds normaal functioneer. Ik vind het gewoon een soort lekkere ontspannen afleiding van de dagelijkse dingen.
Natuurlijk zijn er gevallen dat er misbruik gemaakt wordt van de Social Media. Vooral bekende artiesten zijn daar nog wel es de dupe van. Hoevaak bekende mensen dreigtweets krijgen, of gewoonweg uitgescholden worden door een wildvreemde. Bizar dat dat allemaal maar straffeloos kan via bijvoorbeeld Twitter. Of wat te denken van het pesten via de Social Media? Hoevaak hoor je niet dat er kinderen gepest worden door klasgenootjes/leeftijdsgenootjes op Twitter, Hyves of Facebook. Verschrikkelijk dat dit gebeurt en vaak hebben de ouders het niet in de gaten. Maar het is moeilijk te bestrijden. Veel voorlichtingen op scholen is een stap in de goede richting, maar dan ben je er nog niet. Kinderen zijn tegenwoordig heel sluw in zulke dingen. Helaas is dit ook een kant van Social Media waarvan ik hoop dat er in de toekomst steeds meer grip op komt en het beter in de gaten gehouden kan worden. En dat er ook meer aan gedaan kan worden om bijvoorbeeld het pesten en uitschelden te stoppen. Helaas zal het pesten van kinderen en bedreigen van artiesten nooit stoppen. Is het niet via Social Media..dan volgt er weer iets nieuws waarop dit gebeurt. Dus mijn tip voor jullie; blijf alert, voor jezelf en/of voor je kinderen! Doe alles met je gezonde verstand en laat je niet gek maken door alles wat er op internet gebeurt.
Just Me
Dan is daar nog Facebook. Dagelijks post ik er meerdere keren per dag iets op mijn prikbord zoals dat daar heet. Dan weer een foto, dan weer een mooie quote of gewoon een zinloze opmerking. Mensen vinden het leuk en dat zorgt ervoor dat je ermee doorgaat. Telkens weer. De meest rare foto's worden opgezocht, grappen worden verzonnen, allerlei dingen worden neergezet. Om maar zoveel mogelijk 'likes' te krijgen op een bericht, of reacties van je 'vriendjes'.
En dan is daar nog Twitter. Natuurlijk heb ik ook een Twitteraccount. Er was een tijd dat ik elke 10 minuten wel een tweet eruit gooide. Tegenwoordig is dat wat minder, maar toch merk ik dat ik elk uur wel check wat er nog gebeurd is. Bang om anders iets te missen.
Zou ik mezelf Social Mediaverslaafd kunnen noemen? Als ik mezelf recht in de ogen aan wil blijven kijken moet ik hier met een volmondig ja op antwoorden. Oke, Hyves zou ik nog weg kunnen doen, dat zou ik niet missen want daar doe ik niks mee. Maar Facebook en Twitter horen er gewoon bij, net zoals tv en radio. Is het een erge verslaving? Daar zullen de meningen over verdeeld zijn. Ikzelf vind het geen erge verslaving omdat er niemand last van heeft. Wil je het niet zien? Dan volg je me niet, of je voegt me niet toe op Facebook. Voor mezelf is het ook geen erge verslaving, omdat ik in m'n dagelijkse ritme nog steeds normaal functioneer. Ik vind het gewoon een soort lekkere ontspannen afleiding van de dagelijkse dingen.
Natuurlijk zijn er gevallen dat er misbruik gemaakt wordt van de Social Media. Vooral bekende artiesten zijn daar nog wel es de dupe van. Hoevaak bekende mensen dreigtweets krijgen, of gewoonweg uitgescholden worden door een wildvreemde. Bizar dat dat allemaal maar straffeloos kan via bijvoorbeeld Twitter. Of wat te denken van het pesten via de Social Media? Hoevaak hoor je niet dat er kinderen gepest worden door klasgenootjes/leeftijdsgenootjes op Twitter, Hyves of Facebook. Verschrikkelijk dat dit gebeurt en vaak hebben de ouders het niet in de gaten. Maar het is moeilijk te bestrijden. Veel voorlichtingen op scholen is een stap in de goede richting, maar dan ben je er nog niet. Kinderen zijn tegenwoordig heel sluw in zulke dingen. Helaas is dit ook een kant van Social Media waarvan ik hoop dat er in de toekomst steeds meer grip op komt en het beter in de gaten gehouden kan worden. En dat er ook meer aan gedaan kan worden om bijvoorbeeld het pesten en uitschelden te stoppen. Helaas zal het pesten van kinderen en bedreigen van artiesten nooit stoppen. Is het niet via Social Media..dan volgt er weer iets nieuws waarop dit gebeurt. Dus mijn tip voor jullie; blijf alert, voor jezelf en/of voor je kinderen! Doe alles met je gezonde verstand en laat je niet gek maken door alles wat er op internet gebeurt.
Just Me
vrijdag 6 april 2012
Verhuizen...
Wie, vraag ik me af, doet dit voor de lol? Niemand toch? Verhuizen...wat een hel. Zware spullen die de trap af moeten, en vervolgens weer een trap op moeten. Of wat te denken als iets naar beneden moet, maar het past niet door het trappegat? Hoe je het ook draait of keert, het lukt niet. Om gek van te worden! Verhuizers....daar heb ik 1 woord voor: RESPECT! Ik zou er niet aan moeten denken in hun schoenen te staan. Word al lichtelijk hysterisch als ik eraan denk. Bankstellen, stoelen, tafels, kasten, wasmachines.. Alles verhuizen ze zonder al teveel moeite, althans, zo lijkt het voor de gewone mens. De verhuizer, in mijn ogen een ware held! Door omstandigheden ben ik in korte tijd 2x moeten verhuizen. Maar dan zonder mijn helden. Ik heb met behulp van familie en vrienden alles zelf gedaan. Op sommige momenten zat ik er even helemaal doorheen en dacht ik aan opgeven. Terwijl ik helemaal geen opgever ben! Maar zo blijkt, verhuizen is niet voor mij weggelegd. Gelukkig is uiteindelijk alles goedgekomen en staat alles weer netjes op z'n plek. Hier en daar een kleine beschadiging, maar ik teken ervoor! En mijn besluit staat vast. De komende jaren blijf ik zitten waar ik zit! Niemand die mij nog zover krijgt dat ik wéér al mijn spullen van de ene naar de andere plek verhuis. Als ik eraan denk slaat de paniek alweer toe. Maar nu moet ik toch wel even zeggen dat ik er naast de verhuizer wel een paar helden bij heb. Mijn hulptroepen bij mijn eigen verplaatsing van spullen. Wat hebben ze hard gewerkt! En dat allemaal voor mij. Toppers zijn het! Dus mijn verhuisavontuur eindigt voorlopig hier, met grote dank aan mijn eigen HELDEN! Bedankt!
Just Me
Just Me
donderdag 5 april 2012
Mijn allereerste blog..
Ook ik wil een begin maken met een blog schrijven. Ik merk om me heen dat het steeds meer gebeurt en ik heb schrijven altijd fijn gevonden dus waarom niet? Er is altijd wel wat te vertellen zou je zeggen. :-)
Op het moment ben ik zoekende naar wat ik wil in het leven. Wat vind ik nou echt leuk? Waar liggen mijn interesses? Zoekende naar ander werk kwam ik erachter dat ik eigenlijk niet precies wist wat ik nou echt wilde gaan doen. Vroeger heb ik heel veel beroepskeuzetesten gedaan, maar telkens kwam daar iets anders uit zodat ik nog niet wist wat ik nou echt wilde. En nog steeds kamp ik met het probleem; wat vind ik nou echt leuk? Ik vind schrijven leuk, anders zou ik deze blog niet beginnen. Maar is daar geld in te verdienen? Vast wel, als je goed genoeg bent. Ben ik dat? Laat ik eerst maar es oefenen met mijn blog, en dan zie ik weer verder. ;-)
Ik vind het leuk om met dieren te werken, maar heb daar totaal geen opleiding voor gedaan, geen papieren voor, en geen geld om me nu om te laten scholen. Dus dat valt ook af.
Zoveel dingen lijken me leuk, maar ook zoveel waarbij mijn onzekerheid toeslaat en ik er gewoonweg niet aan durf te beginnen! Ik noem een voorbeeld. Ik zou heel graag een eigen winkeltje beginnen, een webwinkel. Waarin? Geen idee, maar het idee van een eigen webwinkel klinkt mij als muziek in de oren. Maar angst is wat me tegenhoudt. Wat als het niet lukt? Wat als ik het niet kan? Wat als er geen animo voor is? En zo slaat mijn hoofd dan op hol voordat ik überhaupt al informatie heb opgevraagd over hoe zoiets in z'n werk zou gaan. Hetzelfde met deze blog. Ik ben er al een tijdje over aan het denken om deze blog te starten, maar waarom? Wie gaat het lezen? Is het wel interessant genoeg? Ik heb nu dan toch de stap gezet om er eentje te beginnen en of het interessant genoeg is zal ik merken in de toekomst. Dus als je het leuk vindt, of juist niet, laat gerust een berichtje achter. Van alle feedback kan ik weer leren om er misschien iets leukers van te maken, of er juist helemaal maar mee te stoppen..haha!
Nou..voor een eerste blog vind ik dit wel even voldoende. Bedankt voor het lezen lieve mensen!
Just Me
Op het moment ben ik zoekende naar wat ik wil in het leven. Wat vind ik nou echt leuk? Waar liggen mijn interesses? Zoekende naar ander werk kwam ik erachter dat ik eigenlijk niet precies wist wat ik nou echt wilde gaan doen. Vroeger heb ik heel veel beroepskeuzetesten gedaan, maar telkens kwam daar iets anders uit zodat ik nog niet wist wat ik nou echt wilde. En nog steeds kamp ik met het probleem; wat vind ik nou echt leuk? Ik vind schrijven leuk, anders zou ik deze blog niet beginnen. Maar is daar geld in te verdienen? Vast wel, als je goed genoeg bent. Ben ik dat? Laat ik eerst maar es oefenen met mijn blog, en dan zie ik weer verder. ;-)
Ik vind het leuk om met dieren te werken, maar heb daar totaal geen opleiding voor gedaan, geen papieren voor, en geen geld om me nu om te laten scholen. Dus dat valt ook af.
Zoveel dingen lijken me leuk, maar ook zoveel waarbij mijn onzekerheid toeslaat en ik er gewoonweg niet aan durf te beginnen! Ik noem een voorbeeld. Ik zou heel graag een eigen winkeltje beginnen, een webwinkel. Waarin? Geen idee, maar het idee van een eigen webwinkel klinkt mij als muziek in de oren. Maar angst is wat me tegenhoudt. Wat als het niet lukt? Wat als ik het niet kan? Wat als er geen animo voor is? En zo slaat mijn hoofd dan op hol voordat ik überhaupt al informatie heb opgevraagd over hoe zoiets in z'n werk zou gaan. Hetzelfde met deze blog. Ik ben er al een tijdje over aan het denken om deze blog te starten, maar waarom? Wie gaat het lezen? Is het wel interessant genoeg? Ik heb nu dan toch de stap gezet om er eentje te beginnen en of het interessant genoeg is zal ik merken in de toekomst. Dus als je het leuk vindt, of juist niet, laat gerust een berichtje achter. Van alle feedback kan ik weer leren om er misschien iets leukers van te maken, of er juist helemaal maar mee te stoppen..haha!
Nou..voor een eerste blog vind ik dit wel even voldoende. Bedankt voor het lezen lieve mensen!
Just Me
Abonneren op:
Posts (Atom)